Hola, wat gaat het soms snel, het is al donderdag,

De twee vorige dagen heb ik de tourist uitgehangen, ik sta enkele dagen voor op men programma, dus , het moet eens kunnen he!! Dinsdagmiddag heb ik na het internet uurtje nog een 200 km gedaan, ik had een mooi plaatsje in het bos gevonden, en terwijl ik met men eten bezig was kwamen er nog mensen bij, tegen de avond stonden we daar zeker met 15 wagens, van gewone auto's tot kleine busjes, caravans en dan van die grote mobilhomes die zelfs nog een kleine jeep en een boot op een trailer staan hebben. Na het eten, en het werd al vroeg donker hebben ze me er attent opgemaakt dat ik men klok een half uur moest voort zetten, dus zes uur werd half zeven.Na hier en daar een gesprekje was het tijd om te slapen, de moeheid van de nacht ervoor zat er nog in.S'morgens was ik weer als eerste op denk ik, tegen dat er hier en daar wat beweging was, was ik klaar om te vertrekken,naar Cooktown.In 1787 heeft capitein Cook hier voet aan wal gezet , en zo is Cooktown tot stand gekomen, er is hier in 1880 nog een goudkoorts geweest en toen leefde hier naar schatting 25.000 mensen, nu nog een 1500. het eerste wat ik gedaan heb is eens door het dorp gereden, mc donnalts he!! Ik verwachte dat het hier een kleine stad zou zijn,maar het is maar een dorpje.Dan opzoek naar een camping, juist voor de stad was er een camping, die had ik gezien, en ben er naar toe gereden.Met dat ik de receptie binnen kwam voelde ik me al goed hier, de man, John, was een zestig jaar en was een echte volksmens, en wist goed hoe hij de mensen op hun gemak kon stellen. Na een gesprekje en een flinke uitleg wat je hier allemaal kon doen, mocht ik een plekje uitkiezen. Men plaatsje, helemaal tussen de bomen, was ideaal voor mij, overal kort bij en toch niet meteen buren.Als ge dan de kans hebt om eens flink te douchen, dan doe je dat he!! Na de douche die echt wonderen gedaan heeft, heb ik hier een wandeling gaan maken, naar een klein stuwmeertje, maar ik was op men teensleffers dit keer, en da ging niet al te best, toen ik op een gegeven moment door het hoge gras en struiken moest.Maar, ik heb het weer overleeft, met flink wat schrammen op voeten en enkels.Ik was nog maar net terug of John kwam zeggen dat er nog belgen op de camping waren aangekomen, en dat ze op plaats 23 stonden.Tot nu toe dacht ik dat ik de enige belg was hier in Aussi, ik had er nog geen tegen gekomen of gehoord,bij sommige mensen weet je dat rapper en zelaten dat ook vaak horen.Ik naar plaatsje 23 en ik hoorde frans praten, hopla, nu dit nog , zen het nog walen ook nog. Ik trok er me niks van aan, en sprak de man aan in men beste engels, toen hij antwoorde hoorde je de franse tongval al, ik dacht dat komt nie goe. en toen kwam het vrouwtje te voorschijn(en ze was nog mooi ook), en zij was vlaamse, waaw, men eerste landgenote die vlaams sprak. Na een goed gesprek over koetjes en kalfjes was ik vannalles te weten gekomen, hij was fransman en was de verloofde van?? ( hoe was de naam alweer). Maar zoals je weet is het hier snel donker, en men maagje liet van zich horen, dus eten maken, dan afwassen, nog een biertje bij een goed muziekje,en het was zo bedtijd.. Deze morgen was ik alle kipen voor denk ik,het was nog niet te goei licht. Terwijl ik buiten aan met tafeltje zat, men broodje te smeren, liet de fluitketel van zich horen, dus dan is er snel kofie, en toen ik terug naar men tafeltje ging zag ik dat men broodje op de grondlag, en ik miste een half broodje, hoe kan da nu?? Terwijl ik men tas met warme koffie op men tafel zet, zie ik een soort van kalkoen dat lekker van men broodje aant eten was, normaal is het andersom, dan eet ik broodje kalkoen, maar ik kon er mee lachen, en heb het arme diertje hetr andere halve broodje gegeven.Ik had nog een broodje , en dat heb ik niet meer losgelaten voor ik het op had. Ik heb de auto genomen en ben wat plaatses gaan opzoeken die John gisteren had voorgesteld, en dat was allemaal de moeite waard. deze keer konden ze me niet verrassen, ik had men wandelschoenen aangedaan, ik kon ertegen.Na een wandeling die over ruw terrijn ging, over berg en dal tussen bomen en over rotsen, zo naar een creek die uitmonde op een strand.De wandeling die meestal bergaf ging, moet je op een gegeven moment ook terug he, berg op, amaai wa heb ik afgezien. Ik had hier en daar op de heenweg, herkenningspunten gemaakt, zodat ik zeker niet kon verloren lopen.halverwege het ging allemaal zeer vlotjes, gaat er toch iets mis, en ik vind de punten niet meer, verdorie!!Met naar beneden te lopen had ik steeds de zon in men rug, dus moest ik ze nu in men ogen krijgen , en maar hopen he!! Na een half uurtje kom ik de eerste mensen tegen, en die stelde me gerust, ik zou ongeveer terug aankomen waar men auto staat. En het was zo, eens ik terug op de baanwas zag ik honderde meters verder, men auto staan, oef, eerst drinken en dan naar het museum over het onstaan van het dorpje.En toen gebeurde er iets, ik zag twee mensen naast de baan lopen, en ik hekende een hoed, het zal toch niet waar zijn zeker!! en ja het was waar, Anne men maatje van in Alice Springs en haar reisgezel, liepen daar, en eens ze me herkenden, het was net of we ons jaren niet meer gezien hadden. we hebben wat verhaaltjes gewisseld en deze avond afgesproken voor een biertje in het dorp. Zij stonden op de caming in het dorp, ik op die van net buiten het dorp.Hoe het kan weet je niet, maar het gebeurd, en het zal deze avond niet simpel worden denk ik :-)

Zo is het, is het toeval? of moest het zo? wie kan me dat vertellen???

loose in the bossen mario