Gisteren ben ik richting Pine Creek gereden, na 80 km een eerste stop,Nourlangie Rock dit is een steile berg waar er nog tekeningen te zien zijn van 10.000 jaar geleden, het waren wel mooie tekeningen , maar ik heb er mijn bedenkingen bij, even later ben ik aan de wandeling begonnen 7,5 km, en natuurlijk weer op men sandalen, en als je dan ziet hoe sommige mensen ingepakt zijn, amaai. Ik heb er een twee uurtjes voor nodig gehad, maar iets over halverwege begon ik toch ook dorst te krijgen, ik daarjuist maar lachen met die mensen, maar die hadden tenminste drinken bij. Dan ben ik maar wat sneller gaan stappen, des te rapper was ik aan men busje, waar nog een fles warm water te wachten staat, maar , in de frigo staat ook koud water, en wa neem je dan denk je?, Juist, een slok koude limonade :-) .Na gedronken te hebben was het tijd om naar het volgende te rijden, er was nog een waterval in de buurt de Gunlomfals , en ik er na toe, tot op een gegeven moment, het asfalt stopte en er was alleen een spoor voor jeeps, en daar sta je dan he!! Dan maar terug he.Weer even later was er een vlakte, en ik voelde me in vlaanderen, over het algemeen heb je hier goede wegen, maar hier was het zoals bij ons, het ene gat na het andere, sommige waren eens bijgewerkt, ge kent da he!! Ik ben hier en daar nog eens gestopt, maar echt veel nieuws was er niet te zien. Ik ben terug naar de camping gereden in Pine Creek, waar ik een negen dagen geleden ook eens ben blijven overnachten, de camping met golfbaan paarden racebaan. De baas herkende me meteen, het eerste pintje was van hem. Na het eten, ben ik het dorpje ingegaan wat zo een 500 meter verder was, ne mens moet af en toe eens wat bewegen he!!In het dorpje is eigenlijk niet zoveel te zien, maar ja, plots zag ik wat jonge mensen zitten op een terrasje en ik herkende die van enkele dagen geleden in Darwin, bij mc donalts.Nen goeie dag gezegd, in het duits, want het waren duitsers. En ben bij hen aan de tafel gaan zitten, een pintje besteld, da kon nu he!! ik was te voet.We hebben wa gebabbeld over onze verdere plannen, en in grote lijnen gaan we hetzelfde doen. Op een gegeven moment komen er drie mannen, twee grote opgeschoten kerels, de andere was een kop kleiner dan ik, dus was hij niet zo groot he! Blijkbaar waren het chauffeurs van de road trains, die twee grote kenden elkaar al langer, die kleine nog maar pas vernam ik.Nadat de mannen enkele biertjes ophadden, en da ging snel, kwamen de verhalen los, van alles dat ze al meegemaakt hadden met het chaufeursleven. Aan onze tafel werd niks meer gezegt, we luisterde met vreugde naar die mannen hun verhalen, voor zoveel dat we ze konden verstaan, want die praten zo snel he!En dan kwam die kleine los, man die kon vertellen, heel het terras luisterde het was precies een, one man show. Als we die kleine mochten geloven, was hij amerikaan en had in America en Canada groot transport gedaan, en toen hij enkele jaren geleden hoorde van de road trains, was zijn droom om in Australie ook met zo een grote vrachtwagen te rijden. Maar omdat hij zo klein was, was da niet vanzelfsprekend, ze hebben zijn vrachtwagen speciaal moeten aanpassen. Hij had volgens zen verhalen het aan de stok gehad met een beer in canada, en liet zijn bovenbeen zien, daar stonden drie kerven in, maar of da nu van een beer was??Toen die kleine man ook eens moest plassen en even weg was, deed een van de andere chauffeurs teken van dat we niet alles mochten geloven, maar het was plezant. Om half elf deden ze de zaak toe en ben ik naar men campertje gegaan, ik had er spijt van dak men camera niet bij had, as ge die kleine zijn gezicht zag, zag je al genoeg. Na goed geslapen te hebben, ben ik aan men lange overgangsrit begonnen. Ik moest terug de stuart highway op, maar nu moest ik terug van waar ik voorheen gekomen was , een 780 km, en da is lang.Terug zag je het ene na het andere kadaver liggen naast de baan,drie koeien heb ik zeker zien liggen en een paar dingo's, de kangoeroe's waren niet te tellen.Na men 780 km moest ik lings, de highway 66 op. En nog geen tien km verder, komt er plots zo een halfwassen springkonijn de baan op, en hij maakte geen aanstalte om verder te springen, ik ben met volle kracht op men lingse pedaal gaan staan, en toen ik stilstond, keek da beest me aan, precies of het wilde zeggen, man ik hoor hier thuis, gij niet. Het beest is dan toch van gedacht veranderd en verder gewipt. Nog een 100km verder was het tijd om op een rest area, men eten te maken en aan men nachtrust te beginnen.Ondertussen begon het te regenen, en dan heb ik op de overdekte plaats waar de tafels en banken staan, plaats gemaakt, en heb men campertje onder dak gezet, da was veel prettiger om te koken. Aangezien er bijna geen volk op de rest area was ben ik daar op dat plaatsje ook maar blijven overnachten. Deze morgen zonder te eten meteen vertrokken naar Mount Isa, nog een 600 km. Onderweg een koffie en tank stop of twee, en ik ben in Mount Isa aangekomen. Het is hier een mijnstad, er zijn hier de grootste zinkmijn , een van de grootste kopermijnen en zilvermijnen ter wereld.Er zouden hier meer dan 50 verschillende nationaliteiten wonen in dit stadje met 20.000 inwoners. EN??,,der is hier een grote M, dus?, weet je waar ik nu zit, ondertussen is het beginnen te regenen.